Merhaba sevgili okurlar,
Bugün biraz farklı bir yazıyla karşınızdayım çünkü bu kez Almanca hakkında konuşmayacağız. Hatta doğrudan dil öğrenmekten bile bahsetmeyeceğiz. Bunun yerine, sizlerle öğrenme materyalleri ve öğrenirken benimsediğimiz zihinsel tutum üzerine bazı düşüncelerimi paylaşmak istiyorum.
Aslında bu yazı, üzerinde çalıştığım başka bir makalenin giriş kısmıydı. Ancak giriş kısmı o kadar uzadı ki, kendi başına bir yazıya dönüştü. Yine de bu düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim çünkü hem genel olarak öğrenme materyalleri (benim hazırladıklarım da dahil) hakkında bazı çıkarımlarım var, hem de öğrenme kaygısını hafifletebilecek güzel bir benzetmem var.
Eğer “Ben sadece Almanca öğrenmek istiyorum,” diyorsanız, hiç sorun değil. Bu yazıyı okumak zorunda değilsiniz. Ama gerçekten ilginç olduğunu düşünüyorum.
Konuşmak istediğim iki ayrı ama birbiriyle ilişkili konu var:
“Bir öğrenme materyalinin uzunluğu hakkında düşünceler”
Ama dürüst olalım, bu çok sıkıcı. Bu yüzden doğrudan söyleyeyim:
Evet, çoğunuz şu an “Nihayet!” diyorsunuzdur.
Elbette herkes için geçerli değil ama çoğu zaman hazırladığım yazılar oldukça uzun oluyor ve birçok kişi için bunaltıcı hale geliyor — bazen benim için bile.
Bu eğilimimin birkaç sebebi var:
Örneğin, greifen fiilini ve onun tüm ön ekli hallerini tek bir yazıda toplamak istiyorum.
Bu yaklaşım bir ansiklopedi için faydalı olabilir, ancak bir öğrenci için verimli bir ders yöntemi değildir.
Burada mesele sadece yazının kelime sayısı değil. Daha çok çalışma belleğimizle (working memory) ilgili.
Bu konuda uzman değilim; sadece mantık yürütüyorum. Ama araştırmalarıma göre insanlar aynı anda çalışma belleğinde 5 ila 9 “yeni bilgi öğesi” tutabiliyor.
Benim yazılarımda bu tür öğeler; yeni kelimeler, kavramlar ya da yapılar olabilir. Ancak bu öğeleri beyne daha kalıcı hâle getirecek bazı “ek katmanlar”la zenginleştirebiliriz:
Mesela, zihinsel bir görüntü, İngilizce ile bağlantı, ya da benim tarzım olan tuhaf ama akılda kalıcı bir örnek.
Bu tür bilgiler, beynin bilgi kümeleri (ya da “kova”ları) oluşturmasına yardımcı olur.
Basit bir örnek:
Yani uzun bir yazı illa ki kötü değildir. Ancak eğer içeriğin organizasyonu zayıfsa, beyin bunları “düzensiz bilgi yığını” olarak görür ve kayda değer bir kısmını unutabilir.
Bu da bizi şu sonuca getiriyor:
Ben de bu gerçeği fark ettiğim için artık daha dikkatli olmaya çalışıyorum. Yazılarımda “her şeyi verme” çabasından çok, “akılda kalacak şekilde yapılandırma” önceliğim olacak.
Ve bu noktada, bazı okuyucuların endişelendiğini hissedebiliyorum:
Ama hayır!
Hatırlamak sizin göreviniz değil!
Pek çok insan, bir yazı okurken, video izlerken ya da bir uygulamada çalışırken şöyle düşünür:
Ama bence bu bakış açısını değiştirmeliyiz.
Bunun için gereken üç şey var:
Bizim görevimiz sadece patikayı seçmek ve yürümek.
Yol boyunca çeşitli manzaralarla karşılaşırız.
Bazı bölümler bizi etkiler, bazıları o kadar da ilginç gelmez. Ama sonunda, beynimiz doğal olarak bazı şeyleri hatırlar.
Bu süreç otomatik işler.
Güzel bir manzaraya geldiğimizde “Aman tanrım! Bu manzarayı hatırlamalıyım!” diye düşünmeyiz.
Sadece “Vay canına, burası güzelmiş,” deriz.
Ve beyin bu anı kaydeder — bizim bir şey yapmamıza gerek kalmaz.
Ancak yürüyüş sırasında dikkatimizi telefona verirsek ya da kafamız işlerle doluysa, doğayla bağlantımız azalır ve pek bir şey hatırlamayız.
Bu, beynimizin değil bizim hatamız olur çünkü onun işine engel olmuş oluruz.
Aynı şekilde kötü organize edilmiş bir öğrenme materyali de bu süreci sekteye uğratabilir.
Bu yüzden, iyi bir içerik karşısında zihninizde şu düşünce olmamalı:
Ben de kendi içeriklerimi oluştururken artık bu “doğa yürüyüşü” benzetmesini daha çok aklımda tutacağım ve yollarımı daha güzel, daha hatırlanabilir hâle getirmeye çalışacağım.
Sizin düşünceleriniz varsa yorumlarda okumayı çok isterim.
Okuduğunuz için teşekkürler, bir sonraki yazıda görüşmek üzere.
Tschau!
Bugün biraz farklı bir yazıyla karşınızdayım çünkü bu kez Almanca hakkında konuşmayacağız. Hatta doğrudan dil öğrenmekten bile bahsetmeyeceğiz. Bunun yerine, sizlerle öğrenme materyalleri ve öğrenirken benimsediğimiz zihinsel tutum üzerine bazı düşüncelerimi paylaşmak istiyorum.
Aslında bu yazı, üzerinde çalıştığım başka bir makalenin giriş kısmıydı. Ancak giriş kısmı o kadar uzadı ki, kendi başına bir yazıya dönüştü. Yine de bu düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istedim çünkü hem genel olarak öğrenme materyalleri (benim hazırladıklarım da dahil) hakkında bazı çıkarımlarım var, hem de öğrenme kaygısını hafifletebilecek güzel bir benzetmem var.
Eğer “Ben sadece Almanca öğrenmek istiyorum,” diyorsanız, hiç sorun değil. Bu yazıyı okumak zorunda değilsiniz. Ama gerçekten ilginç olduğunu düşünüyorum.
1. Öğrenme Materyali Ne Kadar Yoğun Olmalı?
Konuşmak istediğim iki ayrı ama birbiriyle ilişkili konu var:
- Öğrenme içeriğinin nasıl olması gerektiği,
- Öğrenenin bu materyalle nasıl bir tutumla etkileşime girmesi gerektiği.
“Bir öğrenme materyalinin uzunluğu hakkında düşünceler”
Ama dürüst olalım, bu çok sıkıcı. Bu yüzden doğrudan söyleyeyim:
Evet, çoğunuz şu an “Nihayet!” diyorsunuzdur.
Elbette herkes için geçerli değil ama çoğu zaman hazırladığım yazılar oldukça uzun oluyor ve birçok kişi için bunaltıcı hale geliyor — bazen benim için bile.
Bu eğilimimin birkaç sebebi var:
- İnsanlara çok fazla değer sunma isteği,
- İçerikteki derinlik ve nüansı verme çabası,
- Ve belki de en önemlisi, bütün bilgiyi tek bir yerde toplama arzusu.
Örneğin, greifen fiilini ve onun tüm ön ekli hallerini tek bir yazıda toplamak istiyorum.
Bu yaklaşım bir ansiklopedi için faydalı olabilir, ancak bir öğrenci için verimli bir ders yöntemi değildir.
Burada mesele sadece yazının kelime sayısı değil. Daha çok çalışma belleğimizle (working memory) ilgili.
Bu konuda uzman değilim; sadece mantık yürütüyorum. Ama araştırmalarıma göre insanlar aynı anda çalışma belleğinde 5 ila 9 “yeni bilgi öğesi” tutabiliyor.
Benim yazılarımda bu tür öğeler; yeni kelimeler, kavramlar ya da yapılar olabilir. Ancak bu öğeleri beyne daha kalıcı hâle getirecek bazı “ek katmanlar”la zenginleştirebiliriz:
Mesela, zihinsel bir görüntü, İngilizce ile bağlantı, ya da benim tarzım olan tuhaf ama akılda kalıcı bir örnek.
Bu tür bilgiler, beynin bilgi kümeleri (ya da “kova”ları) oluşturmasına yardımcı olur.
Basit bir örnek:
- “Bir at, bir köpek ve bir kedi” → Üç eşit bilgi öğesi.
Ama şöyle yazarsam: - “Bir at, bir köpek ve şeker hastalığı olan, gün boyu pencere kenarında kuşları izleyen tombul bir kedi” → Artık kedi öğesinin içinde birkaç katman daha var.
Bu çok katmanlı yapı sayesinde beynimiz daha fazla bilgiyi işleyebilir.
Yani uzun bir yazı illa ki kötü değildir. Ancak eğer içeriğin organizasyonu zayıfsa, beyin bunları “düzensiz bilgi yığını” olarak görür ve kayda değer bir kısmını unutabilir.
Bu da bizi şu sonuca getiriyor:
Ben de bu gerçeği fark ettiğim için artık daha dikkatli olmaya çalışıyorum. Yazılarımda “her şeyi verme” çabasından çok, “akılda kalacak şekilde yapılandırma” önceliğim olacak.
Ve bu noktada, bazı okuyucuların endişelendiğini hissedebiliyorum:
Ama hayır!
Hatırlamak sizin göreviniz değil!
2. Öğrenmeye Nasıl Bir Zihniyetle Yaklaşmalıyız?
Pek çok insan, bir yazı okurken, video izlerken ya da bir uygulamada çalışırken şöyle düşünür:
Ama bence bu bakış açısını değiştirmeliyiz.
Bunun için gereken üç şey var:
- Dikkatli olmak,
- Meraklı olmak,
- Ve zihinsel olarak sakin olmak.
Bizim görevimiz sadece patikayı seçmek ve yürümek.
Yol boyunca çeşitli manzaralarla karşılaşırız.
Bazı bölümler bizi etkiler, bazıları o kadar da ilginç gelmez. Ama sonunda, beynimiz doğal olarak bazı şeyleri hatırlar.
Bu süreç otomatik işler.
Güzel bir manzaraya geldiğimizde “Aman tanrım! Bu manzarayı hatırlamalıyım!” diye düşünmeyiz.
Sadece “Vay canına, burası güzelmiş,” deriz.
Ve beyin bu anı kaydeder — bizim bir şey yapmamıza gerek kalmaz.
Ancak yürüyüş sırasında dikkatimizi telefona verirsek ya da kafamız işlerle doluysa, doğayla bağlantımız azalır ve pek bir şey hatırlamayız.
Bu, beynimizin değil bizim hatamız olur çünkü onun işine engel olmuş oluruz.
Aynı şekilde kötü organize edilmiş bir öğrenme materyali de bu süreci sekteye uğratabilir.
Bu yüzden, iyi bir içerik karşısında zihninizde şu düşünce olmamalı:
Sonuç
Bunlar benim öğrenme materyalleri ve öğrenme sürecine nasıl yaklaşmamız gerektiğiyle ilgili düşüncelerimdi.Ben de kendi içeriklerimi oluştururken artık bu “doğa yürüyüşü” benzetmesini daha çok aklımda tutacağım ve yollarımı daha güzel, daha hatırlanabilir hâle getirmeye çalışacağım.
Sizin düşünceleriniz varsa yorumlarda okumayı çok isterim.
Okuduğunuz için teşekkürler, bir sonraki yazıda görüşmek üzere.
Tschau!